Een uitgebloeide paardenbloem, ik wist niet dat het zoveel met mij kon doen. De zaadjes meegevoerd met de wind, ik bewonder wat achtergebleven is. En verwonder mij opnieuw. Het doet mij veel. Ik ben op een positieve manier aangedaan. De natuur is zo mooi.
Ik onderzocht de paardenbloem uitvoerig met mijn klasgenoten van de opleiding begeleidingskunst in natuur en tuin. Op de Kraaybeekerhof stonden veel paardenbloemen in bloei. Een enkele was zelfs al uitgebloeid. We zaten, lagen, knielden of stonden de paardenbloemen uitvoerig te bekijken. Er werd getekend en geschreven. Weldra stond het notitieblokje vol met aantekeningen. Of krabbels in verschillende kleuren. Het kostte geen enkele moeite. Wat is die paardenbloem toch veelzijdig.
Uitgekiend patroon
Ik besluit een foto te maken. Van een kale paardenbloem die eigenlijk geen bloem meer is. Het opent mijn ogen. Vol verwondering kijk ik naar de ‘gaatjes’ waar de afzonderlijke bloemetjes hebben gestaan. En als je denkt dat die vele tientallen aparte bloemetjes van de paardenbloem maar zo ergens staan, dan heb je het mis. Het is een uitgekiend patroon. Van bochtjes en paadjes die ritmisch door elkaar bewegen. Alles om de bloemetjes zoveel mogelijk tot hun recht te laten komen. Een soort van bloembed. En als de bloemetjes dan verwelken en de zaadjes zijn verwaaid, komt dit kunstwerk tevoorschijn. Zo maar. Ineens. Als een cadeautje van moeder natuur.
