Een doorschijnende diamant. Geen harde, maar een zachte. Fragiel. Net als de haartjes aan de blaadjes. Het is werkelijk een plaatje om naar te kijken. En om stilletjes van te genieten.
Het is wel goed kijken om de diamantjes op de kleine plantjes van de lupine te kunnen zien liggen. Ik had de lupine een aantal weken geleden gezaaid. En nu staan er al van die mooie plantjes. Kijk ook eens naar de blaadjes. De nerf in het midden ‘vouwt’ de blaadjes in tweeën. Bijna in een kommetje. Aan de randen kleurt de lupine donkerpaars. De haren aan de blaadjes wijzen van het hart af. Ze lijken hard, maar zijn zacht. Niets is soms wat het lijkt.
Genieten
De diamant in het midden maakt de lupine op deze enigszins druilerige dag nog mooier. Ik ga op de knieën en kijk hoe de lupineplantjes er bij staan. Dat doe ik rustig. Op mijn gemak. Het is vaak een kwestie van tijd en aandacht om de kleine wonderen van moeder natuur te ontdekken. De lupineplantjes zijn immers amper vijf centimeter groot. De diamant nog kleiner.
Een gevoel van verwondering gaat door mijn lichaam als ik al mijn zintuigen gebruik. Ik ontspan. Wordt er opgewekt van. Wat is dit mooi. De diamant breekt het licht. Verdeelt het midden van de lupine in twaalf nieuwe delen. Het is mooi. Ik geniet.
