Echt verwonderen lukt pas als je beter gaat kijken, waarnemen. Maar ook dan lukt het toch niet altijd. Soms zit het te diep, is het verstopt. Tijd om het tevoorschijn te halen dus. En dat hoeven we niet alleen te doen. Er is hulp. Van de natuur.
Op de Hubertinahof hebben we een klein dennetje staan die mijn moeder een aantal jaren geleden als kerstboom had opgetuigd Het boompje doet het goed. Hij is mooi groen en zit vol met dennenappels. Onlangs zag ik dat de dennenappels van boven naar beneden open waren gehaald. Ik heb er te weinig verstand van om te zien of de dennenappel aan het ‘afsterven’ is, of dat er wellicht een moestuinbeestje aan de gang is geweest. Wat je wel goed kan bewonderen, is hoe vernuftig de dennenappel in elkaar zit.
Torentje
Als je zo naar de ‘afgekloven’ dennenappel kijkt, dan valt allereerst de stevige ‘stam’ op. Deze loopt taps toe, als een toren van de Spaanse architect Gaudí. Vrijwel helemaal ontdaan van de zaden, prijkt op het stammetje nog ferm de hoed. Rond het stammetje zien we nog allemaal witte stekeltjes. Het lijkt of de zaadjes zo contact weten te houden met de levensader van de dennenappel.
Hard en zacht
De zaden zelf liggen in een cirkel rond de stam gestapeld. Ze hebben een spitse en een afgestompte kant. Met de spitse kant liggen ze tegen het stammetje. Ze lijken te schreeuwen om aandacht. ‘Neem mij mee!’ Maar de zaden zijn normaal gesproken niet makkelijk van de buitenkant te bereiken. Een harde barst van buiten en een zachte korst van binnen, schermen de zaden van de buitenwereld af. De zaden liggen nu open en bloot. Enkele hebben de basis verlaten en zwerven inmiddels op de naalden van het dennetje. Klaar om meegenomen te worden. Zodat de natuur haar werk kan doen. En het dennetje zich kan voortplanten.
